σαράντα..

 

Νάνι νάνι το παιδί μας νάνι.
Νάνι νάνι και παρήγγειλα, νάνι νάνι στην Πόλη τα προικιά του και τα χρυσαφικά του τα παρήγγειλα.
Νάνι νάνι κι όπου το πονεί να γιάνει, νάνι νάνι νάνι, νάνι νάνι του.
Μα εγώ από τον ύπνο μου την έκανα κοπάνα,
Τέντωνα τη σφεντόνα μου, σημάδευα αεροπλάνα.
Και πάνω στο καλύτερο με ξύπναγαν με βία για να μ’ αποκοιμήσουνε δασκάλοι στα θρανία.
Κι ενώ όλα τα θυμόμουνα κι είχα μυαλό ξουράφι, να μεγαλώσω ξέχασα κι έμεινα στο ράφι.
Έτσι για πάντα κράτησα την παιδική μου εικόνα, εκείνου του αλητάμπουρα που κράταγε σφεντόνα.....

Ιλυ....