καθυστερώ...

...με το χαμόγελο πάντα στα χείλη, ....σήμερα ανέβασες-κλίκαρες πολλά "Βαλς των Χαμένων Ονείρων", αλλά εκείνο που με εξύψωσε ήταν εκεί που έλεγες "...Δεν μπορείς να φανταστείς τι ανακούφιση νιώθω........."... και σκέφτηκα πόσα όνειρα γι’ αυτό να χάνονται.... αλλά μένουν άλλα, λαμπερά, με ευχές πασπαλισμένες άχνη, το ντροπαλό το γέλιο, η μέθη της γαρδένιας,...τα ταξίδια ακόμα τα ετοιμάζω, δεν τα ετοιμάζω στην εντέλεια, δεν ξέρω αν θα πάρω αμάξι ή πλοίο, πανιά κουπιά ή καλπασμό, η δε διάρκεια αβέβαιη, και ελπίζοντας στο χάδι του αναπάντεχου, όπως θα ήθελα....εδώ και ώρες ξύπνιος σκέφτομαι πως το καλύτερο θα ήταν τα χείλη που πεθύμησα πολύ, που λίγο αργούν...

κι όπως η μέρα σιγά-σιγά έγειρε, νιώθω πως όλα όσα σκέφτηκα σήμερα — τα κλίκ σου, οι νότες που με άφησαν να αιωρούμαι, τα όνειρα που χάνονται για να φτιάξουν χώρο για νέα — καταλήγουν σ’ ένα μόνο: στην ησυχία που αφήνει μέσα μου η σκέψη σου....αν μπορούσα, θα σου άφηνα δίπλα στο μαξιλάρι μια μικρή υπόσχεση: πως ό,τι κι αν ετοιμάζω, ταξίδι ή ανάσα, πάντα θα έχει μέσα του μια διαδρομή που οδηγεί σε σένα....

Κοιμήσου γαλήνια… κι ας ταξιδέψουμε λίγο μαζί, έστω και στα όνειρα...

I Love You...