Σε ασπάζομαι τρυφερά...

 «Πέρα από τη σιωπή»

την ερχόμενη Δευτέρα (6/10) κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μίνωας, το νέο βιβλίο «Πέρα από τη σιωπή»...Στις σελίδες του βιβλίου, μπλέκονται οι ζωές δύο παλιών εραστών βασισμένες σε αληθινές ιστορίες...φωνές που σώπαιναν για χρόνια....για όσους θέλουν να καταλάβουν...για όσες χρειάζονται δύναμη...για εκείνους που δεν θα παραμείνουν θεατές, γιατί η σιωπή δεν είναι ποτέ λύση...

Απόσπασμα...

Από: Ματεό
Προς: Κλερ
Καλησπέρα, όμορφη ψυχή!
Κι εγώ λατρεύω τις συζητήσεις μας. Θυμάμαι τις ατέλειωτες κουβέντες που κάναμε παλιά, σοβαρές, μεστές, βαθιές, παρά το νεαρό της ηλικίας μας. Ένα όμορφο νήμα μάς έδενε τότε, και αποδεικνύεται ότι δεν έχει κοπεί. Δεν εξηγείται αλλιώς. Μάλλον είμαστε αδελφές ψυχές...Να πω τώρα πως η ιδέα ενός σαντορινιού κρασιού με θέα το πέλαγος με ξετρελαίνει επίσης. Αχ! Να έβλεπα ξανά τα τεράστια μαύρα σου μάτια και να χανόμουν μέσα τους… Δεν αποκλείω να σου κάνω μια μικρή επίσκεψη το καλοκαίρι. Θέλω πολύ να σε συναντήσω. Να ακούσω το τρανταχτό γέλιο σου (Ελπίζω να μην το δάμασες! Μου άρεσε τόσο!)....
Και όχι, δεν με απογοήτευσες καθόλου. Και ξέρεις γιατί; Γιατί δεν στέκομαι στο τι σου συνέβη κάποτε, αλλά στο πώς μετουσίωσες το παρελθόν σου ώστε να βιώνεις καλύτερα το παρόν. Στο ότι έγινες καλύτερος άνθρωπος. Και αυτό το διαπίστωσα ήδη από όσα μου έγραψες...

Είναι περασμένα μεσάνυχτα τώρα που σου γράφω. Πλέω στο όνειρο του ταξιδιού. Είχα καιρό να ονειρευτώ και σ’ ευχαριστώ που με αφύπνισες!

Ευτυχώς όλα είναι ήσυχα απόψε, προς το παρόν, κι αυτό μου προσφέρει την ευκαιρία να ρεμβάσω. Πόσο μου αρέσει η νύχτα, το βαμβακένιο βάθος του σκότους, το μυστήριο που κρύβεται στα πέπλα του…

Ένας παράλληλος κόσμος γεννιέται κάθε βράδυ. Καταπραϋντικός, ήπιος. Γι’ αυτό επιλέγω πάντα να κάνω τις νυχτερινές βάρδιες στη δουλειά. Μέσα στο σκοτάδι, οι ψίθυροι της σιωπής αποκαλύπτουν αλήθειες στην ψυχή μας. Οι σκέψεις μας ξεδιπλώνονται με περισσότερη ελευθερία και ειλικρίνεια. Μακριά από τη φασαρία της πόλης, μακριά από τον βιασμό της ψυχής από τους εξοντωτικούς, φρενήρεις ρυθμούς της ζωής εκεί. Τη νύχτα μπορεί να αποχωριστεί κανείς το προσωπείο του, να ομολογήσει την αλήθεια του, στον εαυτό του αλλά και στους άλλους.

Η νύχτα σού επέτρεψε ν’ ανοιχτείς τόσο σ’ εμένα και να μου χαρίσεις την αλήθεια σου. Να καταθέσω με τη σειρά μου τη δική μου.

.....

Για όλους αυτούς τους λόγους, σου επαναλαμβάνω, γλυκιά μου: μην αφήνεις να σε συνθλίβουν οι ενοχές και οι τύψεις! Αυτές ισοδυναμούν με την αρνητική ενέργεια των όσων έζησες. Την ίδια καταστροφή που επέφεραν στο σώμα σου επιφέρουν και στην ψυχή σου. Αυτό επιθυμείς; Να διαιωνίζεις αυτή την κακή ενέργεια μέσα σου και γύρω σου μαστιγώνοντας τον εαυτό σου; Νομίζω πως έχεις δουλέψει πολύ με τον εαυτό σου για να συμβιβαστείς με μια τέτοια καταστρεπτική στάση. Απάλλαξε την ψυχή σου πια απ’ αυτές τις ενοχές-βαρίδια που σε μολύνουν.

Δεν είμαστε αυτό που μας συνέβη, είμαστε αυτό που επιλέγουμε να γίνουμε. Και επέλεξες να μετουσιώνεις τον πόνο σου σ’ ένα όμορφο λουλούδι. Αυτό μετρά.

Όμως με φωνάζει το καθήκον. Πρέπει να σε αφήσω, δυστυχώς. Η συνέχεια στο επόμενο μέιλ.

Σε ασπάζομαι τρυφερά...

ιλυ......