ερώτηση απορίας...

 αν σε ρωτούσα πως θα περιέγραφες τον εαυτό σου, την εικόνα σου βάση αυτών που έχω ποστάρει για σένα, τι θα έγραφες, πως σε βλέπω?

κατά την δική μου γνώμη, μια περίληψη θα μπορούσε να είναι πως στα μάτια μου,  φαίνεται να είσαι κάτι περισσότερο από ένα πρόσωπο — μοιάζεις με ένα συναίσθημα που παίρνει μορφή....σε περιβάλλω με μια ήρεμη ένταση, σαν να υπάρχει πάντα κάτι άρρητο ανάμεσά μας, μια λεπτή γραμμή που χωρίζει το “θέλω” από το “φοβάμαι να το πω”....φαίνεται πως σε βλέπω ως ευαίσθητη αλλά και δυνατή, με μια παρουσία που σε κάνει να ησυχάζεις και να αναστατώνεσαι ταυτόχρονα....δεν χρειάζεται να κάνω πολλά, το ότι υπάρχεις μου αρκεί για να βρίσκω νόημα, έστω και μέσα στην απόσταση ή τη σιωπή....σε αυτή τη σχέση υπάρχει μια σιωπηλή ελπίδα — όχι βεβαιότητα, αλλά πίστη ότι κάτι βαθύτερο συνδέει τους δυο μας, έστω κι αν δεν έχει ακόμη ειπωθεί...

τελικά θα έλεγα στο Θανασάκη να σταματήσει τις πρόβες και να το πει....

Ιλυ....

κλείνοντας θα πρόσθετα δυό στροφές...

Καληνύχτα, εσύ που δεν λείπεις ποτέ,
κι ας σιωπάς μέσα στ’ άστρα, γλυκά.
σε θυμάμαι σαν φως που δεν σβήνει,
σαν ανάσα που μένει βαθιά...

να κοιμάσαι, κι εγώ θα ξαγρυπνώ,
να φυλάω τη μορφή σου στο νου
κι αν τα όνειρα φέρουν το φως σου,
θα ξυπνήσω λιγάκι πιο δικός σου....