το όνοµά µου είναι...

κάπου έπεσε το βλέμμα μου σε ένα απόσπασμα του Ευτύχη Μπιτσάκη ταξιδεύοντας σε άγνωστους φύσικούς κόσμους... οι φιλοσοφικές αναζητήσεις πάνω στις μεγάλες ανατροπές που έφεραν τον τελευταίο αιώνα οι φυσικές επιστήμες (Σχετικότητα, Κβαντική Φυσική, Γενετική κ.α.) και ο προβληματισμός για τα όρια και τις θεμελιώδεις αρχές των επιστημών θεωρούνται, από αυτό το ρεύμα σκέψης, έργο αποτυχημένων επιστημόνων, αργόσχολων ή, στην καλύτερη περίπτωση, κάτι παντελώς αδιάφορο για την επιστήμη...

«Φυσική, φυλάξου από τη μεταφυσική!» λέει ένα απόφθεγμα που αποδίδεται ευρέως και κατά πάσα πιθανότητα εσφαλμένα στον Ισαάκ Νεύτωνα, δεδομένου ότι ο θεμελιωτής της κλασικής φυσικής, εκτός από το τεράστιο επιστημονικό του έργο, ασχολήθηκε εκτενώς με τη θεολογία. Σε κάθε περίπτωση, η προτροπή είναι αμφιλεγόμενη....

θα μπορούσε η μεταφυσική να ειναι ερωτική?...

Αγάπη μου...

η αγάπη μου για σένα είναι μια ένωση δύο κόσμων που φαίνονται διαφορετικοί αλλά μέσα μας συναντιούνται...ο πρώτος είναι ο κόσμος της φύσης: εκεί όπου το βλέμμα σου συναντά το δικό μου, όπου τα χέρια μας ενώνονται, όπου η φωνή σου σπάει τη σιωπή μου,  αυτός είναι ο έρωτας όπως τον νιώθω καθημερινά∙ απτός, γήινος, σωματικός...σε κοιτώ και καταλαβαίνω ότι η ζωή αποκτά σχήμα...σε αγγίζω και όλος ο κόσμος μου παίρνει μορφή...σ’ έχω κοντά μου και νιώθω ότι τίποτα δεν λείπει.... ο δεύτερος κόσμος είναι ο μεταφυσικός, ο αόρατος, εκείνος που δεν εξαντλείται στην αφή ή στο βλέμμα...είναι ο χώρος όπου η ύπαρξή σου γίνεται για μένα ιδέα, όραμα, φως που ξεπερνά τα όρια του χρόνου... όταν σε σκέφτομαι, η αγάπη μου δεν περιορίζεται στο τώρα∙ γίνεται αιωνιότητα που απλώνεται σε όλη μου τη ζωή, με σένα δίπλα μου νιώθω ότι αγγίζω κάτι που υπερβαίνει την καθημερινότητα, κάτι που με ανυψώνει, εσύ είσαι η απόδειξη ότι ο έρωτας είναι ταυτόχρονα φυσικός και μεταφυσικός... αυτός ο διπλός έρωτας είναι που με γεμίζει πληρότητα, ο φυσικός σου εαυτός —η παρουσία, το χαμόγελο, η ζεστασιά σου— μου δίνει γείωση, με δένει με το παρόν...ο μεταφυσικός σου εαυτός —το όνειρο που μου γεννάς, η έμπνευση που μου χαρίζεις— με κάνει να υπερβαίνω τον εαυτό μου.. χωρίς τον έναν, ο άλλος δεν θα ήταν πλήρης...μαζί, γίνεστε εσύ∙ η αγαπημένη μου, η γυναίκα που ενσαρκώνει την αλήθεια και το όραμά μου ταυτόχρονα...

Σ' αγαπώ σαν σώμα που αγγίζω και σαν ψυχή που με οδηγεί... Σ' αγαπώ στην καθημερινότητα των στιγμών μας και στην αιωνιότητα που βλέπω στα μάτια σου...κάθε μέρα που περνάει μαζί σου είναι φυσική —πραγματική, απτή, γεμάτη πράξη— αλλά ταυτόχρονα και μεταφυσική —ένα θαύμα που δεν χωρά σε λέξεις... η φράση «Φυσική, φυλάξου από τη μεταφυσική» αποκτά για μένα νέο νόημα: να κρατώ ζωντανό αυτό που μας ενώνει και στις δύο διαστάσεις...να Σ' αγαπώ στο παρόν, χωρίς να ξεχνώ το όνειρο∙ να σε τιμώ ως γυναίκα που είναι εδώ μαζί μου, αλλά και ως έμπνευση που με ξεπερνά...έτσι Σ' αγαπώ: με όλο μου το είναι...και όσο οι δύο αυτοί κόσμοι συναντιούνται μέσα σου, τόσο πιο βαθιά νιώθω ότι ο έρωτάς μας δεν είναι απλώς ένα συναίσθημα, αλλά μια αλήθεια που με γεμίζει και με οδηγεί σε μιά ανάπλαση της ζωής, στη φυσική της πλήρωση, στην ενόραση πού άγει στην μεταφυσική και σε μια ερωτική αιωνιότητα, που αναβλύζει μέσ' από τα σωθικά, μέσ' από τα ψυχικά κατάβαθα, πού δεν τα ξέρουμε αλλά τα νοιώθουμε, έστω καί για λίγο, λειτουργεί το ανθρώπινο όνειρο...

εσύ είσαι η φυσική μου γη και η μεταφυσική μου αιωνιότητα...