τρυφερότητα...

 

μου φέρνει τον ήλιο,

που βυθίζεται και εξαφανίζεται

ανάμεσα στα μακρινά βουνά

μετά από μια μέρα ανέφελη —

σα να ψιθυρίζει με χρυσή φωνή

πως η ομορφιά της νιότης χάνεται...

το φως του αγγίζει τα φύλλα

σαν τελευταίο χάδι πριν το σκοτάδι,

και η σιγή που απλώνεται

μοιάζει με ανάμνηση

μιας γλυκιάς εποχής που πέρασε

χωρίς να πει αντίο...

ο ουρανός βάφεται με σκιές

από όνειρα που δεν ειπώθηκαν,

και τα βουνά γίνονται καθρέφτης

μιας καρδιάς που πονά γλυκά,

γνωρίζοντας πως τίποτα

δε μένει για πάντα...

κι όμως, μέσα στη φθορά,

υπάρχει μια ομορφιά παράξενη,

μια υπόσχεση αθόρυβη

πως κάθε τέλος

είναι κι αρχή ενός άλλου φωτός —

ίσως λιγότερο λαμπερού,

μα πιο βαθιού...

Ιλυ...