τικ τακ...τακ τακ ΤΑΚ...

 

χτυποκάρδια στις σκιές των βλεφάρων, σαν να ψιθυρίζει η νύχτα το όνομά σου...

κάθε παύση, κάθε ανάσα, μια μικρή έκρηξη αναμονής....τα φώτα του δρόμου

τρέμουν σαν σκέψεις που δεν ειπώθηκαν. και η καρδιά, αυτή η μικρή αντάρτισσα, 

δε λέει να ησυχάσει....σε κάθε βήμα, σε κάθε ματιά, σε κάθε ήχο που μοιάζει με τη φωνή σου, σκιρτάει όχι από φόβο, μα από κάτι πιο δυνατό, ελπίδα....χτυποκάρδια, σαν τύμπανα πριν τη μάχη, σαν φτερά που πάλλονται μέσα στο στήθος, σαν το πρώτο “Σ’ Αγαπώ”, 

που γεννιέται ξανά και ξανά, σε κάθε βλέμμα σου....

Ιλυ....