πριν κοιμηθεις....

Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα μεγάλο δάσος, ζούσε ένα μικρό φύλλο σε ένα ψηλό δέντρο. Ήταν πράσινο, ζωηρό και όλο χαρά, γιατί κάθε πρωί έβλεπε τον ήλιο να σηκώνεται και κάθε βράδυ κοιτούσε τα αστέρια να ανάβουν.

Το φύλλο αγαπούσε τον άνεμο, που το χάιδευε και το κούναγε σαν να χόρευε. Αγαπούσε και τη βροχή, που το δρόσιζε και το έκανε να λάμπει. Μα περισσότερο απ’ όλα αγαπούσε το δέντρο του, που το κρατούσε ψηλά, να βλέπει τον κόσμο.

Ώσπου μια μέρα, το φύλλο ένιωσε κάτι καινούριο. Δεν ήταν πια τόσο δυνατό. Το χρώμα του άρχισε να αλλάζει, από πράσινο έγινε χρυσαφί. Φοβήθηκε λίγο:

— «Τι θα γίνει τώρα; Γιατί αλλάζω;» ρώτησε το δέντρο.

Κι εκείνο του ψιθύρισε με τη βαθιά του φωνή:

— «Μικρό μου φύλλο, ήρθε ο καιρός σου να ξεκουραστείς. Μην τρομάζεις∙ κάθε πτώση είναι και μια αγκαλιά της γης».

Έτσι, μια μέρα που φύσηξε γλυκός άνεμος, το φύλλο άφησε το κλαδί. Δεν έπεσε με φόβο∙ έπεσε χορεύοντας, σαν να ταξίδευε. Και μόλις ακούμπησε στο χώμα, ένιωσε ζεστασιά, σαν να το πήρε η γη στην αγκαλιά της.

Κι εκεί, μέσα στο σκοτάδι, άρχισε να λιώνει σιγά σιγά και να γίνεται μέρος του χώματος. Μα δεν χάθηκε∙ έγινε δύναμη για τη ρίζα του δέντρου. Και το δέντρο άνθισε ξανά την άνοιξη με καινούρια, ζωηρά φύλλα.

Έτσι το μικρό φύλλο έμαθε πως τίποτα δεν τελειώνει στ’ αλήθεια∙ όλα απλώς αλλάζουν μορφή για να συνεχιστεί η ιστορία...

ειναι ένα παραμύθι....μεσα σε πολλα...

ιλυ....