όταν ο ήλιος χτυπάει...

 ο ήλιος χτυπά καυτερά στην έρημο του κεφαλιού....

κι οι λέξεις, ανήμπορες,
αναζητούν σκιά κάτω από τα βλέφαρα...
μια φωνή μέσα μου ρωτά χωρίς στόμα:
«πόση σκέψη να αντέξει ένα σώμα χωρίς νερό?»
κι όμως, μέσα στην κάψα,
ένα σου γράμμα — μικρό, μια σκιά από λέξεις —
στάζει νόημα στην πιο άνυδρη ώρα...

έτσι με σώζεις...

έτσι υπάρχω...

έτσι περνάμε τις ερήμους....

Ιλυ....κάτω απ' τον καυτό ήλιο...

είσαι το depon μου...