"από την ίδια συναισθηματική στόφα"...

μιά φράση «από την ίδια συναισθηματική στόφα» όχι ως ύφος γραφής, αλλά ως ουσία σχέσης, ως κοινό ψυχικό υλικό, δηλαδή, πως δύο άνθρωποι, άνδρας και γυναίκα, συνδέονται επειδή φέρουν μέσα τους κάτι κοινό, κάτι παρόμοιο στην ψυχική τους ύλη....ίσως το πιο σπάνιο πράγμα ανάμεσα σε δύο ανθρώπους δεν είναι ο έρωτας, ούτε η κατανόηση, αλλά το να είναι φτιαγμένοι από την ίδια συναισθηματική στόφα....να νιώθουν διαφορετικά, αλλά να πονάνε όμοια. Να θυμώνουν αλλιώς, αλλά να σωπαίνουν με τον ίδιο τρόπο. Να φεύγουν — αλλά να λυπούνται με το ίδιο βάθος....δεν είναι θέμα χαρακτήρα, ούτε αξιών. Είναι αυτό το άρρητο, σχεδόν άγνωστο υλικό που δίνει στις σχέσεις εκείνη την ανεξήγητη αίσθηση οικειότητας....πως "κάπου σ' έχω ξανασυναντήσει", όχι με τα μάτια, αλλά με την καρδιά.....κι όταν δύο άνθρωποι από την ίδια συναισθηματική στόφα συναντηθούν, δεν είναι ότι δεν θα πονέσουν, αλλά θα ξέρουν πώς να σκύβουν στον πόνο του άλλου χωρίς να τον φοβούνται, θα μπορούν να μείνουν — όχι επειδή δεν έχουν λόγους να φύγουν, αλλά επειδή έχουν έναν βαθύτερο λόγο να μην το κάνουν....

δεν μοιάζαμε.

άλλοι ρυθμοί, άλλοι τρόποι,

άλλες λέξεις για να πούμε το "είμαι εδώ".

κι όμως, κάπου βαθιά,

σαν ύφασμα που έχει κοπεί από το ίδιο ρολό,

κουβαλούσαμε την ίδια αίσθηση του κόσμου...

εσύ φοβόσουν το φως.

εγώ, τις σκιές.

μα όταν καθίσαμε δίπλα,

είδαμε πως και οι δυο

κουραστήκαμε από την ένταση της μέρας

και την παγωνιά της νύχτας...

δεν χρειαζόταν να εξηγούμε.

η σιωπή σου δεν μου φαινόταν βαρύς τοίχος —

ήταν χώρος.

η θλίψη μου δεν σου φαινόταν βάρος —

ήταν γλώσσα που ήδη ήξερες...

από την ίδια στόφα, λοιπόν.

όχι όμοιοι,  όχι ίδιοι.

αλλά φτιαγμένοι από ένα υλικό

που ξέρει πώς είναι να θες να μείνεις,

ακόμη κι όταν όλα σε σπρώχνουν να φύγεις....

Ιλυ....