έχει αντοχή...

 

δεν το πιστεύαμε ποτές
νάχει τόση αντοχή η καρδιά μας.....

πώς άντεξε τη σιωπή, τη φυγή, το βαρύ το σκοτάδι.
πώς δεν ράγισε, δεν λύγισε, μονάχα έκλεισε λίγο.
κι ύστερα — χωρίς κραυγή — ξανάρχισε να χτυπά.
με μια πείσμα παράλογο, σχεδόν παιδικό.
με μια ελπίδα που δεν της το 'χαμε.
κι εκεί που όλα είχαν σβήσει,
άναψε μέσα μας μια σπίθα — και δεν έσβησε.
μάθαμε τότε πως η καρδιά δεν είναι μονάχα αίμα,
είναι μνήμη, είναι τραύμα, είναι δρόμος ανοιχτός.
κι ό,τι δεν σκότωσε, έσκαψε μέσα ρίζες.
έγινε δύναμη, και ξανά — φωνή....

Ιλυ....