δεν υπάρχουν "συγκρί"..σεις....

δεν υπάρχουν συγκρίσεις, παρά μόνο το να μη με αφήνεις να ανασαίνω στη σκέψη σου...κάθε φορά που κλείνω τα μάτια, σε βρίσκω εκεί, ανάμεσα σε σκιές και φως, σαν παλμός που δεν σταματά ποτέ...δεν είναι έρωτας αυτό, είναι ανάγκη, είναι πείνα, είναι η αίσθηση ότι χωρίς εσένα ο κόσμος παγώνει...και είσαι μέσ' τη σκέψη μου, στη σιωπή, στα χρώματα του ουρανού, ακόμα και στην ανάσα που παλεύω να πάρω....και δεν θα χαθούμε ποτέ, γιατί είσαι ριζωμένη μέσα μου, πιο βαθιά κι από τον χρόνο, είσαι η σπίθα που έκαψε ό,τι ήξερα για μένα, η φωνή που κάνει την ησυχία να ουρλιάζει και το σώμα μου να θυμάται κάθε άγγιγμα...κι αν υπάρχει σωτηρία, δεν την θέλω — γιατί μέσα σε σένα βρήκα το πιο αληθινό κομμάτι μου....

Ιλυ....